درگذشت علي آقا مطهري ،ديروز

دقيقا آنچه جامعه ما امروز بيش از هر زمان ديگر و بيش از هر چيز ديگر به آن نياز دارد داشتن بصيرت است

!

با نگاهي به سطح جامعه وسعت نگاه ها نهايت به سيب زميني مفت و سهام عدالت و تن ماهي مجاني و اخير هم بازار يارانه ختم مي شود

آنگاه قشر دانشگاهي و كارشناسان اقتصادي و اساتيد دانشگاه افرادي يا غرب زده اند يا مرفه و بي درد!يا به انحراف رفته

اقشار سرمايه دار هم كه منفور جامعه ،افرادي چپاول گر

خيرات كنندگان ذخاير ارزي هم فرشتگان نجات

سوء استفاده از اعتقادات ديني و مذهبي مردم و تحريك احساسات خانواده معظم شهدا همه در راستاي حفظ قدرت

و امروز نياز به بصيرت از اصلي ترين نيازها

خداوندا، پرواز را به ما بيآموز، تا مرغ دست آموز نشويم....

Germany

مرسدس بنز آريايي

و

شكست هوچيگري

آقاي رئيس جمهور، بر اساس کدام ضابطه قانوني و يا حداقل عرف مرسوم، واحد اطلاع رساني نهاد رياست جمهوري از خبرنگاران مي‌خواهد که سوالات خود را پيش از طرح در جلسه به اطلاع آنها رسانده و اگر سوالي به ديده آقايان خوش نيامد، خبرنگار و رسانه‌ فوق را به راحتي از انجام وظيفه خود که پرسشگري است و در اين رابطه رهبري معظم انقلاب نظرات صريح و روشني دارند، محروم مي‌کنند؟ 2 – آقاي رئيس جمهور، به چه دليل در سه مصاحبه قبلي حضرتعالي به من و به عبارت بهتر به دو رسانه‌اي که نمايندگي آن را برعهده داشته و دارم، عليرغم اينکه سوال خود به اطلاع مسئول کنترل سوالات خبرنگاران!! ارائه کرده بودم، اجازه طرح سوال ندادند؟ آقاي رئيس جمهور، جالب است بدانيد که من همان خبرنگار پيراهن نارنجي هستم که حضرتعالي سه بار فرموديد سوال خود را بيان کنم، اما مجري و مجريان جلسه اجازه حضور در پشت تريبون را با وجود دستور جنابعالي به من ندادند؟ 3 – آقاي رئيس جمهور، تاکنون يک بار از خود و يا مسئولان واحد اطلاع رساني و روابط عمومي نهاد رياست جمهوري سوال کرده‌ايد که چرا همواره يک تعداد رسانه‌هاي خاص در مصاحبه‌هاي شما فرصت طرح سوال مي‌يابند و جالب آنکه حتي ترتيب سوال کنندگان نيز تغيير نمي‌کند؟ شايد براي شما اين سوال پيش نيامده باشد، اما براي خبرنگاران و رسانه‌هاي داخلي همواره اين سوال مطرح است که چرا حضرتعالي تاکنون ده‌ها بار با رسانه‌هاي خارجي (آنهم رسانه‌هايي از آمريکا و انگليس و آلمان و ... ) به صورت اختصاصي مصاحبه‌کرده‌ايد، اما تاکنون حتي يک رسانه مستقل و يا حتي دولتي (به غير صدا و سيما) چنين فرصت مهمي را پيدا نکرده است.

مراسم ديني و معنوي اعتكاف مراسم خوبي كه اميدواريم مثل بقيه كارها به سياست آلوده نشود

كره و ژاپن به مرحله بعد جام جهاني صعود ميكنند و ما همچنان در پف دنياي بادكنكي خود محصوريم

آنها اكنون به مراحل بعد مي انديشند و ما نهايت آرزومان رسيدن به جام جهاني است

روزي كره 6تا از ايران ميخورد و حالا بعيد وجاي تعجب نيست اگر ما 6تاي شويم

واين چشم انداز كشوري است كه رو به رشد قهقرايي است

همه اينها را که کنار هم بگذاريم به اين نتيجه مي رسيم: غرب و متحدانش در آسيا و خاورميانه براي تشديد فشارهاي اقتصادي عليه ايران، بي گدار به آب نزده اند. آنها براي محاصره کامل اقتصادي ايران ، نفشه راهي تنظيم کرده اند و در مرحله کنوني در صدد قطع وابستگي هاي کشورهاي مختلف به اقتصاد ايران از جمله نفت ايران هستند. اگر اين مرحله با توفيق همراه باشد، راحت تر مي شود کشورهايي مانند چين را در تحريم هاي همه جانبه همراه و همگام ساخت چه آنکه اگر اين کشورها مطمئن شوند ايزوله کردن ايران تاثير منفي بر آنها نمي گذارد، براي حضور در محاصره اقتصادي ايران ترديدهاي کمتري خواهند داشت.

هوشياري و آينده نگري سياسي ايجاب مي کند فارغ از خوش بيني ها و شعارزدگي ها متوجه اين موضوع باشيم که بدون آنکه هيچ قطعنامه اي درباره ممنوعيت خريد نفت از ايران وجود داشته باشد حرکت محسوسي به اين سمت شکل گرفته است که اگر به مقصد برسد از يک سو، درآمدهاي نفتي کشور که منبع اصلي معيشت ايرانيان است را مختل مي کند و از سوي ديگر، با حذف عملي ايران از بازار نفت، مشتريان کنوني نفت ايران را از تحمل هزينه تحريم هاي شديدتر بعدي معاف مي دارد و تمام هزينه ها را متوجه ايران مي کند.

اين، تشريح واقع بينانه صحنه جنگ کنوني است و ايران چاره اي ندارد جز آنکه تمهيداتي بينديشد و برگ برنده هايي براي خود طراحي کند تا در ادامه بازي بغرنج آينده، تنها طرفي نباشد که بايد هزينه بدهد و قرباني شود.

در اين بخش از بازي ، نقش عربستان و برخي کشورهاي ثروتمند عربي مانند امارات متحده عربي پر رنگ تر مي شود و آنها به عنوان شرکاي غرب، وارد صحنه مي شوند.

اخبار متعددي وجود دارد مبني بر اينکه عربستان و امارات، مذاکراتي با مهم ترين شرکاي اقتصادي ايران يعني چين و روسيه انجام داده و به آنها وعده خريدهاي کلان داده اند. از جمله سعودي ها براي خريد تسليحات روسي ابراز تمايل کرده اند. آنها حتي به روس ها اظهار داشته اند که به شرط عدم تحويل S-300 به ايران ، حاضرند 7 ميليارد دلار از شرکت هاي روسي سلاح بخرند.

اما "بازار ايران" تنها دغدغه شرکاي اقتصادي ايران، نيست بلکه آنها به ويژه چين که در حال رشد سريع اقتصادي اند نياز واقعي و مبرمي به نفت دارند و از ساليان دور تا کنون، نفت خام ايران، تامين کننده نيازهاي رو به رشد آنان بوده است.

اينجا نيز اعراب نفتي وارد عمل شده اند. به عنوان مثال از ابتداي سال جاري ميلادي، عرب ها صادرات نفت خود را به چين افزايش داده اند و چين نيز متعاقبا واردات نفت خود از ايران را کاهش داده است.

تا پيش از اين، ايران، سومين تامين کننده نفت چين بود ولي اکنون به جايگاه هشتم تنزل يافته است. آخرين اخبار نيز حاکي از آن است که واردات نفت چين از ايران در يک ماه گذشته 74 درصد کاهش يافته است که عدد هشدار دهنده اي است.

به قرار معلوم، عربستان و برخي کشورهاي ديگر مانند اوگاندا، نفت خود را ارزان تر از ايران به چيني ها مي فروشند.

هم اکنون، هشت کشور چين، ژاپن، هند، کره جنوبي، اسپانيا، پرتغال، يونان و ترکيه خريداران عمده نفت ايران هستند. اينها روزانه يک ميليون و 700 هزار بشکه نفت از ايران مي خرند. با اين حال، اگر ميزان خريد نفتي اين کشورها از ايران را به صورت نمودار رسم کنيم، منحني آن رو به افول ترسيم خواهد شد.

کشورهاي اروپايي مشتري نفت ايران، آرام آرام در حال تغيير طرف هاي نفتي خود هستند و دور از انتظار نيست که وابستگي نفتي خود را در مدت زمان کوتاهي به طور کامل از ايران قطع کنند و از ديگران بخرند. ژاپن و کره جنوبي هم در همداستاني با اروپا، ترديدي به خود راه نخواهد داد. چين نيز که با آن همه ادعاي شراکت تجاري و اقتصادي، عملا خريد خود را کاهش داده است. هندي ها نيز از ترس تحريم ها نه تنها واردات نفت از ايران را کاسته اند بلکه از صادرات بنزين به ايران نيز دست کشيده اند.
مي ماند ترکيه که طبيعتا به خاطر ايران در مقابل جهان نخواهد ايستاد.

نکته تامل برانگيز اينجاست که طي سالهاي اخير، از يک سو از ميزان توليد و صادرات نفت خام ايران کاسته شده و از سوي ديگر عربستان و عراق، به ميزان توليد بالقوه و بالفعل شان افزوده اند و اين روند ادامه دارد.

معني تلخ اين گزاره آن است که با ادامه روند کنوني، ايران، آرام آرام بزرگترين منبع درآمدي اش يعني صادرات نفت را از دست مي دهد و اين برگ برنده اقتصادي و سياسي را بي سروصدا واگذار مي کند کما اينکه طي 4 سال اخير، توليد نفت خام ايران از 4 ميليون و 200 هزار بشکه به 3 ميليون و 700 الي 800 هزار بشکه در روز رسيده است.

صادرات نيز از بالاي دو ميليون بشکه در روز به حدود يک ميليون و 700 هزار بشکه تنزل يافته است

اگر بخواهيم نمايي کلي از رويکردهايي که هم اکنون در جبهه عرب و متحدان آن عليه ايران و منافع ملي اش ترسيم کنيم ، دو جريان کلي زير را بايد به عنوان پايه هاي وضعيت کنوني مرور کنيم:

1- آمريکا و متحدانش از استراليا و شرق آسيا تا قلب اروپا و همسايه اش کانادا، هم اکنون اين سياست آشکار را در قبال ايران پي مي گيرند: "تنگ تر کردن حلقه تحريم ها به منظور فشار حداکثري به ايران."

آنها اميدوارند محدوديت هاي اقتصادي، هزينه بازي را براي ايران به حدي بالا ببرد که تهران در نهايت بدين نتيجه برسد که بين "هزينه و فايده"هاي برنامه هسته اي اش توازن معقولي وجود ندارد و بر اين مبنا، از آن دست بکشد و از موضع ضعف، در مقام مذاکره قرار گيرد.

2- عربستان سعودي طي سالهاي اخير، در اکثر منازعات سياسي خاورميانه، بازي را به ايران باخته است. از جريان تقسيم قدرت در عراق گرفته تا جنگ حوثي ها و از روند امور در فلسطين (بين حماس و فتح) تا مناسبات داخلي لبنان.

واقعيت جاري در منطقه آن است که سعودي ها، ايران را به عنوان يک رقيب قدرتمند سياسي مي نگرند و از هيچ کوششي براي تضعيف آن فروگذار نمي کنند.
آنها حتي در ماجراي جنگ هاي 33 و 22 روزه نيز با اين تحليل که ناکامي اسراييل در برابر حزب الله و حماس مي تواند به معناي تقويت جايگاه منطقه اي ايران باشد، عملا در کنار اسراييل قرار گرفتند.

سعودي ها همچنين از اتمي شدن ايران نگرانند و آن را مايه تثبيت برتري ايران در خاورميانه و تزلزل موقعيت خود مي دانند.

با در کنار هم گذاشتن دو نکته فوق، به نقطه مشترک غرب و عربستان مي رسيم: هر دوي آنها به دلايل خاص و بعضا مشترکي خواستار تضعيف ايران هستند.

تضعيف و به شکست کشاندن ايران دو راه بيشتر ندارد:

1- جنگ
2- فشارهاي بي امان اقتصادي

گزينه جنگ (که مدام مي گويند بر روي ميز است) به حدي پرهزينه است که هيچ کدام از طرف هاي ماجرا، به جز در مقام تهديد، چندان بدان نمي انديشند؛ غربي ها مي دانند که هرگونه جنگي، با فرجامي پيش بيني ناپذير مواجه خواهد شد و سعودي ها و ديگر کشورهاي منطقه نيز طبيعتا بر اين نکته واقف اند که آتش ، در خانه همسايه محدود نخواهد ماند و نه دودش که شعله هايش به آنها نيز آسيب هاي جدي وارد خواهد کرد.

بنابراين گزينه جنگ، در شرايط کنوني نمي تواند عملياتي شود و مي ماند گزينه فشارهاي بي امان اقتصادي که به عنوان سياست رسمي و اعلامي و اعمالي با آن مواجه هستيم.

در اينجا يک نکته ظريف وجود دارد. ايران يک کشور ايزوله و بي اثر مانند کره شمالي نيست که بتوان با تحريم همه جانبه، آن را تحت فشار گذاشت بدون آنکه ديگران از اين وضعيت متضرر نشوند.

در اين عرصه، آنچه براي کشورهاي ديگر اهميت دارد صادراتي است که به ايران دارند و نيز واردات آنها از ايران.

اينجاست که ادامه بازي فشار عليه ايران، چنين حکم مي کند که ميزان وابستگي صادراتي و وارداتي کشورها به ايران به حداقل ممکن برسد يا حتي در شرايط ايده آل صفر شود.