هوا سرد است و برف آهسته بارد/ ز ابري ساکت و خاکستري رنگ/ زمين را بارش مثقال ، مثقال/ فرستد پوشش فرسنگ ، فرسنگ/ سرود کلبه ي بي روزن شب/ سرود برف و باران است امشب/ ولي از زوزه هاي باد پيداست/ که شب مهمان توفان است امشب/ دوان بر پرده هاي برفها ، باد/ روان بر بالهاي باد ، باران/ درون کلبه ي بي روزن شب/ شب توفاني سرد زمستان/ /آواز سگها/ زمين سرد است و برف آلوده و تر/ هواتاريک و توفان خشمناک است/ کشد – مانند گرگان – باد ، زوزه/ ولي ما نيکبختان را چه باک است ؟/ کنار مطبخ ارباب ، آنجا/ بر آن خاک اره هاي نرم خفتن/ چه لذت بخش و مطبوع است ، و آنگاه/ عزيزم گفتم و جانم شنفتن/ وز آن ته مانده هاي سفره خوردن / و گر آن هم نباشد استخواني/ چه عمر راحتي دنياي خوبي/ چه ارباب عزيز و مهرباني/ ولي شلاق ! اين ديگر بلايي ست/ بلي ، اما تحمل کرد بايد/ درست است اينکه الحق دردناک است/ ولي ارباب آخر رحمش ايد/ گذارد چون فروکش کرد خشمش / که سر بر کفش و بر پايش گذاريم / شمارد زخمهايمان را و ما اين / محبت را غنيمت مي شماريم / 2 خروشد باد و بارد همچنان برف / ز سقف کلبه ي بي روزن شب / شب توفاني سرد زمستان / زمستان سياه مرگ مرکب / /آواز گرگها/ زمين سرد است و برف آلوده و تر / هوا تاريک و توفان خشمگين است / کشد – مانند سگها – باد ، زوزه / زمين و آسمان با ما به کين است / شب و کولک رعب انگيز و وحشي / شب و صحراي وحشتناک و سرما / بلاي نيستي ، سرماي پر سوز / حکومت مي کند بر دشت و بر ما / نه ما را گوشه ي گرم کنامي / شکاف کوهساري سر پناهي / نه حتي جنگلي کوچک ، که بتوان / در آن آسود بي تشويش گاهي / دو دشمن در کمين ماست ، دايم / دو دشمن مي دهد ما را شکنجه / برون : سرما درون : اين آتش جوع / که بر ارکان ما افکنده پنجه / دو … اينک … سومين دشمن … که ناگاه / برون جست از کمين و حمله ور گشت / سلاح آتشين … بي رحم … بي رحم / نه پاي رفتن و ني جاي برگشت / بنوش اي برف ! گلگون شو ، برافروز / که اين خون ، خون ما بي خانمانهاست / که اين خون ، خون گرگان گرسنه ست / که اين خون ، خون فرزندان صحراست / درين سرما ، گرسنه ، زخم خورده ، / دويم آسيمه سر بر برف چون باد / وليکن عزت ...