پرده دوم: حوادث تلخ پس از انتخابات، به گونه‏اي پيش رفت که مجددا نام مسئولان دولت هاي قبل (موسوي، هاشمي و خاتمي) در کنار هم قرار گرفت و اين سه نفر در برخي رسانه‏ها به عنوان عناصر اصلي اختشاشات و حتي براندازي متهم شدند. سخن ما در خصوص اشتباهات و خطاهاي سياسي اين افراد در حوادث پس از انتتخابات نيست، هم چنان که جاي بحث از تقصيرها و قصورهاي دولت هاي مذکور هم اينجا نيست، بلکه جان کلان اين است که هدف اصلي، يعني به زير سوال بردن دوران پس از انقلاب، عملا دارد صورت اجرايي به خود مي‏گيرد و در حال حاضر چهره تمامي دولت‏هاي پس از انقلاب - از بني صدر خائن تا پايان دوران آقاي خاتمي - در هاله اي از خيانت، ترديد و ابهام قرار دارد. چنان شده است که ديگر کسي نمي‏تواند با افتخار در مجموع از عملکرد تمامي دولت هاي پس از انقلاب تا سال 84 دفاع کند. اگر تاکنون از دوران رياست جمهوري کوتاه بني صدر به عنوان يک برهه تاريک پس از انقلاب نام مي‏برديم، حالا بايد با شرمساري از 24 سال دولت هاي پس از بني صدر ياد کنيم. زيرا تلاش زيادي صورت گرفت تا تصوير اين سه رئيس دولت نيز به عنوان عناصر پس پرده جريان نفاق جديد و برانداز و اختشاشگر به مردم معرفي شود.

به راستي ما به کجا مي رويم؟ آيا سياست مداران و دوستاران انقلاب به اين مهم انديشيده اند که هزينه ايراد چنين اتهامات سنگيني به چه قيمتي براي عملکرد نظام در سال‏هاي پس از انقلاب تمام مي‏شود؟ البته به برخي عملکردهاي اين سه شخصيت در حوادث پس از انتخابات ايرادات جدي وارد است که جداگانه ارزيابي سياسي مي‏خواهد؛ اما بايد دقت نمود که "خطِ" نفي تاريخ انقلاب اسلامي تا قبل از سال 84 توسط عده اي که اهداف خاصي دارند، عملا صورت تحقق به خود نگيرد.