با توجه به روند حوادثي که در طول اين مدت شاهد آن بوديم، مجموعه حملاتي که توسط حاکميت و رسانه‌هاي نزديک به جريان اصولگرا صورت گرفت و همچنان تاکيد روزافزون روزنامه کيهان، صدا و سيما و ساير رسانه‌هاي وابسته به حاکميت، بر برخورد قضايي و محاکمه رهبران جنبش سبز، به نظر مي‌رسد که باز هم ممکن است مواضع حاکميت از اين هم تندتر شود و بتواند به سمتي برود که به طور کلي رهبران جنبش از بخش اعظمي‌از مفاهيمي‌که در ماه‌هاي اول جنبش از آنها به عنوان مفاهيم ارزشي و حفظ نظام و يا حتي آرمان‌هاي آيت الله خميني از آن دفاع مي‌کردند دست بردارند.» دراين حال، برخي از تحليلگران بر اين باورند که طرح شعارهاي افراطي در مقطع زماني فعلي که حرکت اعتراضي در ايران به طور کامل در جامعه فراگير نشده است، مي‌تواند زيان بار باشد. کوروش زعيم، عضو شوراي مرکزي جبهه ملي ايران، با اين عقيده موافق است. «چرا که وقتي اين گونه جنبش‌ها صورت مي‌گيرد و حتي جنبش‌هاي صنفي،‌ هميشه عواملي هستند يا خودجوش يا وابسته که مي‌کوشند اين جنبش را يا به انحراف ببرند يا به سوي خودشان گرايش بدهند. اين خطر در مسير جنبش کنوني هم وجود دارد. به ويژه که عوامل متعددي هستند که خودشان را در آينده ايران مدعي مي‌دانند. و امکان دارد تصور کنند با دادن شعارهاي تندتر و خشونت بيشتر مي‌توانند زودتر به اهدافشان برسند. به اعتقاد من اين جنبش صد در صد موفق خواهد شد ولي بايد بردبار باشد و آهسته و پيوسته حرکت کند و عوامل آشوب طلبي که به عقيده ي من در کمين نشسته‌اند را به خودش راه ندهد.» تقي رحماني، تحليلگر سياسي در تهران، نيز مي‌گويد: «طرح هر نوع سوالي که بخواهد صف‌بندي کاذب درست کند و مفاهيمي‌ چون سکولار-مذهبي يا برانداز-غير برانداز را مطرح کند، اساسا از يک جنبش مدني که شکل سياسي هم دارد مقداري دور مي‌شود و به آن ضربه مي‌زند.» نه تنها مير حسين موسوي يا مهدي کروبي بلکه گروهي ديگر از تحليلگران و سياسيون ايراني نيير معتقدند تغيير شعارها و تندتر شده آن‌ها را بايد در برخورد نيروهاي امنيتي و انتظامي به معترضان جست‌وجو کرد. از جمله ناصر قوامي، رئيس کميسيون قضايي مجلس ششم، روز يکشنبه با انتقاد از برخوردهاي تند با معترضان گفت: «افرادي که شعارهاي خارج از چارچوب نظام را مي‌دهند، مقصر نيستند. مقصر كساني هستند که به خواسته‌هاي مردم توجهي نمي‌کنند.» به هرحال با گذشت تقريبا پنج ماه از انتخابات ?? خرداد، آنچه به وضوح ديدني و شنيدني است، مطرح شدن شعارهاي جديد و شايد هم خواسته‌هاي جديد گروهي از معترضان است. با اين همه چه تغييري در اين شعارها و خواسته‌‌ها صورت خواهد گرفت، موضوعي نيست که تحليلگران بتوانند به راحتي به آن پاسخ دهند. به‌خصوص که آينده و جهت‌گيري اعتراض‌ها تنها به معترضان و مخالفان دولت وابسته نيست و در واقع بايد بخش مهمي از آن را هم در واکنش حاکميت به اين چالش بزرگ سياسي ايران جست‌وجو کرد. يا به عبارتي بايد منتظر ماند و ديد، خشونت عليه معترضان کم‌تر خواهد شد يا بيشتر و اساسا کسي به خواسته‌هاي آن‌ها اهميت خواهد داد يا نه؟