سيجي که امام مي‌‌خواست در مقابل ملت قرار نمي‌گرفت، بلکه در کنار مردم و پشت‌سر آنان بود؛ بسيجي که فراتر از جناح‌ها عمل کند و بازوان بلندش همه اقشار را در بر بگيرد؛ بسيجي که از دوستي مردم لذت ببرد؛ بسيجي که به دنبال رفاقت و محبت و يگانگي مردم باشد؛ بسيجي که بدون توجه به اختلافات سليقه‌اي خود با ديگران حافظ عرض و ناموس‌شان باشد، بسيجي که حرمت حريم‌هاي خصوصي مردم راحفظ کند. امام بسيج را به عنوان ابزاري براي قدرت حاکمان نمي‌خواست. قرار بود رفتار و انديشه بسيجي در مردم اثر کند، نه آن که قدرت بسيج بر سر مردم فرود آيد. قرار نبود بسيج جيره‌خوار دولت شود و به ازاي دستگير کردن مردم در اجتماعات پاداش سرانه بگيرد. قرار نبود بسيج به دستگاهي تبديل شود که اختيار انتخاب و آزادي راي را از مردم بستاند.اين آن چيزي نيست که امام ما براي بسيجيان مي‌خواست.