مشاهده فيلم‌هاي تکان دهنده عاشورا نشان مي‌دهد که اگر شعارها و حرکات جاهايي به سمت افراط غير قابل قبول کشانده مي‌شود، ناشي از به زير انداختن افراد بي‌گناه از روي پل‌ها و بلندي‌ها، تيراندازي ها و آدم زير کردن ها و ترورهاست‌. جالب آنکه در بعضي از اين فيلم ها ديده شده است که مردم در پشت چهره نيروهاي انتظامي و بسيجي مهاجم برادران خود را مي‌بينند و در شرايط بحراني و پر از خشم و هياهوي آنروز سعي مي‌کنند بدانها آسيبي نرسد. اگر صدا و سيما يک جو انصاف و عقل داشت مي توانست براي تلطيف فضا و نزديک کردن مردم به همديگر گوشه اي از اين صحنه ها را نشان دهد. ولي هيهات! جريان روزهاي بعد از عاشورا و گسترش دستگيري‌ها و ديگر تمهيدات دولتي نشان مي دهد که مسئولان اشتباهات گذشته را اين بار در وسعت بيشتر تکرار مي‌کنند و آنها مي‌انديشند سياست ارعاب تنها راه حل است.

گيرم که چند روز با دستگيري‌ها‌، خشونت‌ها، تهديدها و بستن دهان روزنامه‌ها و رسانه‌ها سکوت برقرار گرديد، تغيير قضاوت مردم را نسبت به نظام چگونه حل مي‌کنيد؟ تخريب مشروعيت را چگونه جبران مي‌نمائيد؟ نگاه ملامت آميز و متعجب همه جهانيان از اين همه خشونت يک دولت به ملت خود را چگونه تغيير مي‌دهيد؟ با مشکلات بر زمين مانده اقتصادي و معيشتي کشور که به دليل ضعف مفرط دولت روزبروز وخيم‌تر مي شود چه مي‌کنيد؟ با چه پشتوانه‌اي از کارآمدي و انسجام ملي و سياست خارجي موثر، سايه قطعنامه‌ها و امتيازخواهي‌هاي بيشتر را در سطح بين الملل از سر کشور و ملتمان دور مي کنيد؟ اينان مي انديشند با عقب راندن نخبگان و روشنفکران و دانشگاهيان و فعالان از صحنه سياسي خواهند توانست بدون پرداختن ريشه اي به مسائل امروز کشور به ديروز قبل از انتخابات برگردند؟ اما کساني که تاريخ را خوانده اند و کمي با ماهيت پيچيده جوامع آشنايي دارند مي دانند که اين تفکر ناشي از يک توهم واقع گريز و پناه بردن به رويکردهاي کم عمق و گول زننده است.