نقل است در محفلي علمي در محضر يکي از علماي نجف فرعي فقهي مطرح مي شود، طلاب و روحانيون بحث مي کنند، در اين ميان روحاني جواني از مريدان يکي از مراجع عاليقدر شيعه که با احترام تمام مراد خود را " حضرت آقا " خطاب مي کرد،ورود به بحث کرده و مي گويد : " حضرت آقا چنين مي فرمايند ! " و عالم حاضر در مجلس بلا درنگ مي گويد :" حضرت آقا غلط مي فرمايد ! " مريد- که " حضرت آقا " را مي پرستيد - بي هوش مي شود! آب بر رويش مي زنند و شانه هايش را مي مالند تا به حال مي آيد، عالم از او مي پرسد : نظر شما چه بود؟ مريد "حضرت آقا" مي گويد: " نظر حضرت آقا چنين است" و عالم باز مي گويد : " حضرت آقا غلط فرموده اند! " و مريد باز از حال مي رود اما نه به آن شدت! او را به حال مي آورند و براي بار سوم عالم مي پرسد: چه فرموديد؟ و مريد آقا مي گويد: " حضرت آقا چنين فرمودند!" و عالم رباني براي بار سوم مي گويد: " حضرت آقا غلط فرمودند ! " اين بار روحاني جوان و مريد حضرت آقا از حال نمي رود و سرش را پايين مي اندازد.عالم رباني مي فرمايد : حال مي توان به بحث و استدلال علمي پرداخت، آنگونه که شما " حضرت آقا " مي گفتيد، نه خود فکر مي کرديد و نه اجازه فکر به ديگران مي داديد ، با يک جمله (" حضرت آقا " چنين فرمودند!) دهان همه را مي بستيد و مانع جريان و سريان فکر و انديشه بوديد، حال مي توانيد بدون تعصب، نظر خود و مراد خود را بيان کنيد و نقد مخالف را بشنويد. دکتر مهدي خزعلي