جنبش‌هاي دمکراسي خواهانه در ايران امروز بر سه واقعيت اجتماعي تکيه دارند: جمعيت حدود هفتاد درصدي شهرها، جمعيت سه و نيم ميليوني دانشجويان دانشگاه‌ها که عمدتا در شهرهاي بزرگ مستقر هستند، و اقشاري که مي توانند معيشت خود را رفع و رجوع کنند و قدرت به چالش کشيدن حکومت را دارند. مطالبات سياسي و اجتماعي مثل جريان آزاد اطلاعات، گردش نخبگان، حکومت پاسخگو، گسترش جامعه مدني، استقلال قوه قضاييه و حاکميت قانون عمدتا از جانب همين اقشار عرضه شده و بر آنها اصرار مي شود.