در اين بخش از بازي ، نقش عربستان و برخي کشورهاي ثروتمند عربي مانند امارات متحده عربي پر رنگ تر مي شود و آنها به عنوان شرکاي غرب، وارد صحنه مي شوند.

اخبار متعددي وجود دارد مبني بر اينکه عربستان و امارات، مذاکراتي با مهم ترين شرکاي اقتصادي ايران يعني چين و روسيه انجام داده و به آنها وعده خريدهاي کلان داده اند. از جمله سعودي ها براي خريد تسليحات روسي ابراز تمايل کرده اند. آنها حتي به روس ها اظهار داشته اند که به شرط عدم تحويل S-300 به ايران ، حاضرند 7 ميليارد دلار از شرکت هاي روسي سلاح بخرند.

اما "بازار ايران" تنها دغدغه شرکاي اقتصادي ايران، نيست بلکه آنها به ويژه چين که در حال رشد سريع اقتصادي اند نياز واقعي و مبرمي به نفت دارند و از ساليان دور تا کنون، نفت خام ايران، تامين کننده نيازهاي رو به رشد آنان بوده است.

اينجا نيز اعراب نفتي وارد عمل شده اند. به عنوان مثال از ابتداي سال جاري ميلادي، عرب ها صادرات نفت خود را به چين افزايش داده اند و چين نيز متعاقبا واردات نفت خود از ايران را کاهش داده است.

تا پيش از اين، ايران، سومين تامين کننده نفت چين بود ولي اکنون به جايگاه هشتم تنزل يافته است. آخرين اخبار نيز حاکي از آن است که واردات نفت چين از ايران در يک ماه گذشته 74 درصد کاهش يافته است که عدد هشدار دهنده اي است.

به قرار معلوم، عربستان و برخي کشورهاي ديگر مانند اوگاندا، نفت خود را ارزان تر از ايران به چيني ها مي فروشند.

هم اکنون، هشت کشور چين، ژاپن، هند، کره جنوبي، اسپانيا، پرتغال، يونان و ترکيه خريداران عمده نفت ايران هستند. اينها روزانه يک ميليون و 700 هزار بشکه نفت از ايران مي خرند. با اين حال، اگر ميزان خريد نفتي اين کشورها از ايران را به صورت نمودار رسم کنيم، منحني آن رو به افول ترسيم خواهد شد.

کشورهاي اروپايي مشتري نفت ايران، آرام آرام در حال تغيير طرف هاي نفتي خود هستند و دور از انتظار نيست که وابستگي نفتي خود را در مدت زمان کوتاهي به طور کامل از ايران قطع کنند و از ديگران بخرند. ژاپن و کره جنوبي هم در همداستاني با اروپا، ترديدي به خود راه نخواهد داد. چين نيز که با آن همه ادعاي شراکت تجاري و اقتصادي، عملا خريد خود را کاهش داده است. هندي ها نيز از ترس تحريم ها نه تنها واردات نفت از ايران را کاسته اند بلکه از صادرات بنزين به ايران نيز دست کشيده اند.
مي ماند ترکيه که طبيعتا به خاطر ايران در مقابل جهان نخواهد ايستاد.

نکته تامل برانگيز اينجاست که طي سالهاي اخير، از يک سو از ميزان توليد و صادرات نفت خام ايران کاسته شده و از سوي ديگر عربستان و عراق، به ميزان توليد بالقوه و بالفعل شان افزوده اند و اين روند ادامه دارد.

معني تلخ اين گزاره آن است که با ادامه روند کنوني، ايران، آرام آرام بزرگترين منبع درآمدي اش يعني صادرات نفت را از دست مي دهد و اين برگ برنده اقتصادي و سياسي را بي سروصدا واگذار مي کند کما اينکه طي 4 سال اخير، توليد نفت خام ايران از 4 ميليون و 200 هزار بشکه به 3 ميليون و 700 الي 800 هزار بشکه در روز رسيده است.

صادرات نيز از بالاي دو ميليون بشکه در روز به حدود يک ميليون و 700 هزار بشکه تنزل يافته است