نوشتهاي کوتاه و عجولانه در سايتي سياسي درباره سخنان اخير آيتالله وحيد خراساني، اگرچه في نفسه بي‌اهميت و سطحي به نظر مي‌آيد، اما پيام آن بس بزرگ است و از شکل‌گيري گفتماني حاشيه‌اي خبر مي‌دهد که سازمان تشيع را بر محور نهاد مرجعيت نمي‌پندارد و باورهاي خود را عين ديانت مي‌داند و به دنبال انقلابي در سازمان تشيع است.
اگرچه در تک تک کلمات نوشته مذکور توهين ديده نمي‌شود، اما از باوري جديد ميان جرياني خبر مي‌دهد. باوري که مرجعيت را آنچنان دوست مي‌دارد که همچون اينان بينديشد، سخن بگويد و براي اين و آن هورا بکشد يا لعن و تکفير بگويد. اين جريان، مرجعيت را در قالب نهاد نمي‌بيند، مرجعيت را يک عالم ديني مي‌بيند که اگر رهرو دغدغه‌هاي آنان باشد، قدمش بر روي چشم و اگر همچون آنان نباشد، بايد نقد شود و در حصارهاي کوچک گام بر دارد.
اين تلقي در گفتمان کلاسيک تشيع جايگاهي ندارد، بلکه همواره در حاشيه، اين گفتمان رخ نموده و البته پس از اندک زماني مراسم ارتحالش برگزار شده است. در تاريخ تشيع، اينان به عنوان دايه‌هاي مهربان‌تر از مادر ظهور کردند که خود را مذهبي‌تر از بزرگان دين به تصوير کشيده‌اند و برخي از عالمان را به اشتباه در درک مسائل ديني متهم کرده‌اند.