ايران هم چنان جامعه‌اي تقسيم شده است که فقط نيمي از آن، حالا کمي بيشتر يا کمتر، از رهبران سبز، از اجراي بدون تنازل قانون اساسي و از اصلاح امور از طريق انتخابات آزاد حمايت مي‌کند. نيمي از نيمه ديگر از گروه‌هاي راست سنتي از حفظ يک پارچگي نظام حکومتي از طريق انحصار قدرت در دست پيروان ولايت فقيه اند، و پاره ي ديگر نيمه ي دوم ملغمه ايست از کساني که سياست پوپوليستي و درعين حال اقتدارگرايانه دارند و از راه شکاف‌هاي درون سيستم خود را بالا کشيده‌اند.

هر يک از اين پاره ها توجه و علاقه يک لايه اجتماعي را پشت سر دارند. آماري در دست نيست تا سهم هر پاره را معين کنيم. اما تحليل نمودها و روندهاي سياسي، از جمله نتايج رسمي انتخابات سال ??، و نيز آمار تظاهرات ?? خرداد و روز قدس، و نيز روز عاشورا ?? بهمن، و نيز ? ديماه و ?? بهمن، همه و همه نشان مي‌دهند که ايران يک جامعه متکثر است و هيچ يک از گرايش‌هاي سياسي عمده قادر به پيشبرد يک جانبه شعارهاي خود و انحصار قدرت سياسي از هيچ طريق نيستند. نبايد اشتباه محاسبه جرج بوش، رجوي و ديگر کساني که مردم را يکدست "ضد جمهوري اسلامي" تصور مي‌کنند را تکرار کنيم. جنس رژيم ايران با جنس رژيم مبارک کاملا متفاوت است. در ايران ترکيب دين با زر و زور قدرتي ساخته که پايگاه و نيروي اجتماعي خود را دارد. مقاومت استبداد در ايران فقط زر و زور نيست.