" آقا " ساکت است. سکوتي ساکت و سرد. سکوتي سرشار از ناگفته ها. سکوت سنگين اين روزهاي رهبر ايران نشانه چيست؟ آيا آيت الله خامنه اي دچار ترديد شده است؟ آيا او صداي مردم را شنيده است؟ آيا چيزي در درون رهبر نظام سياسي ايران فرو ريخته است؟ يا اينکه اين سکوت واکنشي زيرکانه است براي دميدن بر آتش تنور خشونت طلباني که ميکروفونهاي مجلس را با چاله ميدان اشتباه گرفته اند و خواستار اعدام رهبران جنبش سبز هستند؟ براستي راز سکوت عالي ترين مقام سياسي ايران در چيست؟ ترس؟ اضطراب؟ ترديد؟ وحشت و يا تدبير؟ سرانجام يک گاف سياسي برخي از کارشناسان امور سياسي در ايران معتقدند سکوت اين روزهاي آيت الله خامنه اي در برابر وقايع رخ داده پس از 25 بهمن بيشتر از آنکه از عجز و ناتواني او ناشي شود، نشانه اي از ترديدهاي کلاني است که رهبر نظام سياسي ايران اين روزها به آن دچار شده است. به عقيده اين دسته از کارشناسان، ورود آيت الله خامنه اي به ماجراهايي که در تونس و مصر مي رفت، يک خطاي بزرگ سياسي براي او بود. او در خطبه هاي نمازجمعه تهران در 15 بهمن 1389 به اشتباه تلاش کرد تا سرچشمه قيامهاي مردمي مصر و تونس را به ايدئولوژيهاي سياسي حاکم بر نظام سياسي ايران پيوند بزند و از اين وقايع به نفع خودش بهره برداري تبليغاتي و يا همانطور که مخالفانش مي گويند، آنها را مصادره کند. غرور رهبر نظام سياسي ايران اما به عقيده اين عده از صاحب نظران کار دستش داد و بهترين فرصت و زمينه را به رهبران جنبش سبز داد تا پس از يکسال تحمل بدترين ضربات حريفان خشونت طلب خود به جنبش به ظاهر فرو خفته شان، فرصت بيداري دوباره بدهد. آنها حمايت آيت الله خامنه اي را بهانه کردند و خواستار حضور سمبليک هوادارانشان در خيابانها شدند و در اين راه حتي به ارائه درخواست رسمي به وزارت کشور دولتي که نامشروعش مي خواندند هم تن دادند. روز 25 بهمن، روز غافلگيري حاکميت فعلي ايران بود. روز بهم ريختن تمام طنطراق و دبدبه و کبکبه اي بود که چکمه پوشان استبداد از سکوت هوشيارانه سبزها براي خود ساخته بودند. آنها در اين روز با بهت باورنکردني غافلگير شدند و تمام تئوريها و خيالبافيهايشان فرو ريخت و سهم سيد علي خامنه اي در اين فروپاشي بيشتر از همه بود. او که مخالفان خودش را " ميکروبهاي سياسي " خوانده بود و نظامش را " واکسينه " شده ...