اين لکنت بزرگ همان است که شما را در يک سوي و مردمان بسياري را در ديگر سوي نشانده است. درفاصله ي ميان شما و اين مردم، وسعتي از بي اعتمادي به ما و شما و بي اعتمادي به قانون و علم و ايمان وعاطفه برنشسته است. حالا خودِ جناب شما بفرماييد آيا مردمان مصرو تونس و ليبي، حسرتناک اين هستند که ازهمين حالات جاريِ ما الگو بگيرند؟ وبشوند آنچه که ما اکنون هستيم؟ اگر که خوب بنگريم خواهيم ديد: درهمه ي اين کشورهايي که مردمانشان دست به شورش زده اند و مي زنند، برآمدن حاکمان درسالهاي نخست با شور و شوق و استقبال اغلب مردم همراه بوده اما به مرور با درازناکي عمر حاکميتشان، همان شور مردمي، به شورشي از کدورت و نقد و اعتراض انجاميده است. عجبا که رد پاي تک تک اين عارضه هاي مشترک، درميان ما نيز قابل رؤيت است. يعني جمهوري اسلامي ايران را نيز مي توان درامتداد آنها جاي داد و سرنوشت آنان را براي اين تجويز کرد. انتخاباتي سرنوشت ساز درپيش است. شما مي توانيد بدون بها دادن به خواست حداقل بيست ميليون مردم ايران، به همان راهي برويد که تا کنون بدان اصرار ورزيده ايد. مي توانيد بدون حضور اين جماعت معترض، به مجلس مطلوب خود دست ببريد. و حتي بدون حضور اين مردم، مابقي عمر خود را سپري کنيد و با قلبي مطمئن و ضميري اميدوار به فضل خداي خوب به ديار باقي سفر کنيد. اما چه درد که شما با اين گزينش يکجانبه، به سرعت از خاطره ها محو خواهيد شد و به فهرست حاکماني خواهيد پيوست که با مردمشان نامهربان بوده اند و اعتنايي به خواست و اعتراض آنان نداشته اند