سوم: به نظر مي رسد كساني كه در اين تصاوير با سر تراشيده و لباسهاي گشاد و قمه به دست مي آيند و در اين نمايش وحشت به مردم حمله مي كنند، در اصل قمه كش و «اينكاره» نيستند و جز به هم ريختن كافه(!) و زدن زخمهاي سطحي و ايجاد وحشت وظيفه اي ندارند. مهم اين است كه آنها بايد نمايشي نزديك به واقعيت(!) از يك ناامني را اجرا كنند و بروند. بماند كه باز بدليل غيرحرفه اي بودن آنها، گاهي مرتكب فاجعه هم شده اند و به جاي خراش، زخمهاي كاري به شهروندان زده اند. مهم اين است كه اين روش زورگيري علني، با هيچكدام از روشهاي عقلاني جرم همخواني ندارد و مجرمان آنقدر ابله نيستند كه مثلا" با قمه هاي نيم متري شيشه چند خودرو را در ترافيك بشكنند و عربده بزنند و در بروند! مگر آنكه كساني باشند كه از سوي نيرويي حمايت مي شوند. بزهكاران و مجرمان، بيشتر از هر چيز به «فايده و هزينه» عمل خود فكر مي كنند و اگر فايده كارشان از خطرش كمتر باشد، اصلا" دست به چنين حماقتي نمي زنند كه مثلا" يك آدم منتظر را در كنار درب خانه اي «خفت» كنند و كيف و كت او را بردارند و بروند! بدون اينكه بدانند توي آن كيف چيست؟ آنها اگر ندانند در كيف او درآمدي قابل تقسيم براي هر چند نفرشان وجود ندارد، هزاران شهروند از اين كيف به دستها را ناديده مي گيرند و مي روند. اما اينكه چرا يكباره از راه مي رسند و درست زير يك دوربين مدار بسته به يك شخص حمله مي شود، مطمئنا" كار يك بزهكار مست و اوردوز هم نيست. در فيلم منتشره در سايت عصر ايران، محلي كه دوربين مدار بسته دارد و اين اتفاق را از سر تا ته ضبط كرده، متعلق به كجاست؟ به بانك يا يك اداره خاص؟ منزل عادي كه دوربين مدار بسته شان را رو به خيابان و ماشينهاي عبوري تنظيم نمي كنند! اگر آن دوربين متعلق به يك مركز قابل حفاظت است، پس چرا سيستم پشتيباني، نگهباني، خط مستقيم پليس و امثال اينها را ندارد و آنها وارد عمل نمي شوند؟ آيا مي توان باور كرد كه براي يك خانه مسكوني، در كوچه اي يكطرفه، يك دوربين مدار بسته نصب كنند تا فقط بي خيالي ماشينهاي عبوري و بي تفاوتي همسايه روبرويي را از يك زورگيري ثبت نمايد؟!

چهارم: نكته اصلي كه در گزارش تصويري سايت محافظه كار "عصر ايران" روي آن تمركز زيادي كرده اند، تأكيد بر "بي توجهي عابران" و به تماشا ايستادن آنهاست. اين يعني در صورت بروز ناامني اجتماعي، روي واكنش و دفاع مردم نمي شود حسابي كرد و آنها از ترس جان، وارد صحنه نمي شوند. اصرار دوربين و گوينده بر اين "بي تفاوتي عمومي" كه البته تا حدود زيادي هم واقعيت دارد، هدفي ديگر غير از بررسي اين آسيب اجتماعي را دنبال مي كند: مي خواهد بگويد اي مردم! امنيت شما را فقط حكومت مي تواند تضمين كند، نه همشهريان تان! رسيدن جامعه به چنين نتيجه تلخي و درك چنين تنهايي دردآوري، كه ديگر كسي به داد كسي نمي رسد، آنقدر براي يك حكومت استبدادي و اقتدارگرا نتيجه و فايده دارد كه شمارش آنها از حوصله اين بحث خارج است.