نظاميان تابع بيت رهبري در برنامه اي كه طراحي مي كنند، به اين مي انديشند كه بدون اينكه بخواهند بطور علني ديكتاتوري را اعمال كنند، از قدرت مانور و ترفندهايي كه در «دموكراسي» هست استفاده كنند تا يا با فريبكاري، رأي مردم را به سمت نامزد خود هدايت كنند و يا در صورت افشاي تقلب انتخاباتي، كنترل امنيتي جامعه را از دست ندهند و با همان چماقي كه اين روزها به بهانه تأمين امنيت مردم بيرون آورده اند، بر سر معترضان بكوبند و شائبه نظامي شدن فضا هم به چشم نيايد.

به همين دليل من بر اين باورم كه «دموكراسي» بيششتر از خود ديكتاتوري، امكان عمل به ديكتاتورها مي دهد. بخصوص اگر ديكتاتوري ديني باشد و بخواهد با ترفندهاي ديني از ابزار مردمسالاري در جهت بقاي خود استفاده كند، راهش حسابي هموار است. در ميان حاكمان كشور ما كه «تقيّه و نيرنگ» را مباح مي دانند، مي توان سالهاي سال با نمايش دموكراسي و رأي گيري و انتخابات، در واقع ديكتاتوري ديني را پيش برد. امنيتي كردن جامعه قبل از انتخابات، فقط يكي از راهها براي آماده كردن چماقهايي است كه قرار است بر سر مردم معترض كوبيده شوند. و رسانه هاي حكومتي با نمايش دادن و با بزرگنمايي اين ناامني ها و دامن زدن به اين وحشت عمومي، به اين روند كمك مي كنند. اينجاست كه آگاهي مردم، باطل السحر اين دسيسه هاست و شايد بتواند نقشه ها را خنثي كند. اگر به آگاهي بها داده شود. و همين است كه حكومت، مطبوعات مستقل، روزنامه نگاران و آگاهي دهندگان را همواره «دشمن» مي داند.