|
|
|
نویسنده: مهدی توانگری دوشنبه 87 اردیبهشت 2 ساعت 11:34 عصر
|
کودک
کودک که بودیم چه دلهای بزرگی داشتیم ،اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم
کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را از نگاهش می شد خواند ،اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد
و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم سکوت« پر» بهتراز فریاد« توخالی »نیست؟
فکر می کنیم کسی هست که سکوت ما را بشکند اما افسوس که انتظار بی فایده است .آنقدر از گذشته ات سر افکنده ای
که نمی توانی به آینده بیاندیشی و آنقدر صهبای نفس سر کشیده ای که جایی برای خدا نگذاشته ای ،آنقدر در زندگی دویدی که آخر هم بدهکار شدی .
چه شد که دلپاک آمدی و رو سیاه خواهی رفت ، حال تویی و روزنه ی امید بخشش پروردگارت .اویی که سالها است فراموشش کرده ای اما او باز هم تو را می خواند.
«حی علی خیر العمل»
|
|
دل نوشته ها ()
|
|
|
|
|
فهرست |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
333814
:مجموع بازدیدها |
|
128
:بازدید امروز |
|
507
:بازدید دیروز |
|
|
پیوندهای روزانه |
|
| |
