حالا بعضی تصورشان این هست که دعا برای زمان درماندگی و بیچارگی درست شده و مثل دواست و دوا را در حال سلامتی خوردن، خودش نوعی بیماری است و هرکس دارو مصرف میکند دیگران برای سلامتی ایشان دعا می‌کنند. چون می‌فهمند طرف حتما بیمار است و الا دارو نمی‌خورد و برایش شعر حافظ را میخوانند که:

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده گزند مباد

خلاصه آیا دعا مانند چوب آتل است که تنها وقت باطل شدن دست و پا باید مصرف شود؟

استاد ما می‌گفت: بله، همینجوره، دردی هست که فقط باید با دعا آن را درمان کرد. مگر نشنیدید که خواجه حافظ هم میگفت:

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم
دل بیمار، شد از دست، رفیقان مددی
تا طبیبش به سر آریم و دوایی بکنیم

مرد را دردی اگر باشد خوش است
درد بی دردی علاجش آتش است

چون این درد خیلی قیمت دارد و بر خلاف سایر دردهاست. چرا همه میخواهند مثل حافظ شوند اما نمی شوند؟ چون یک درد قیمتی در دلش بود که میگفت: « درد عشقی کشیده ام که مپرس» و باز هم میگفت:

طبیب عشق مسیحا دم است و مشفق لیک
چو درد در تو نبیند که را دوا بکند

چقدر زیباست آن لحظه‌هایی که استاد در کلاس اسم تک تک دانشجوها را می‌خواند و آنها یک یک دست بلند می کنند و نشان می‌دهند که هستند و هشیار، چون دقیقا کاری است خدایی. مگر در کتاب کریم نخوانده‌اید که می‌فرماید:

ای مؤمنین! وقتی خدا و پیامبرش شما را می خوانند پاسخشان را بدهید. (انفال/24)

و بدا به حال دانشجویی که استاد اسمش را بخواند و او جواب ندهد و بدتر آنکه اسمش را به فراموشی یا به عمد اصلا نخواند. و مگر نه این است که دعا را «خواندن» معنی کرده‌اند و امامِ دعا خوانان حضرت علی علیه‌السلام در مناجات شعبانیه می‌گوید: